Óþægileg Lífsreynsla 2

Það var fimmtudagur og nóg að gera í vinnunni. Allan daginn sat öryggisvörðurinn við síman og tölvuna og skráði upplýsingar og svaraði fólki sem hringdi, ekki beint skemmtilegur dagur hjá honum og hann búinn að upplifa margt strembið. En klukkan leið og dagurinn róaðist, brunavörðurinn kom og settist við borðið til hliðar hjá honum og byrjaði að sinna sinni vinnu. Það hýrnaði yfir honum og brátt var glensið hjá þeim komið á hátt stig.
Brunavörðurinn sat þarna símasandi en gaf sér tíma til að spyrja öryggisvörðinn hvað klukkan væri. Öryggisvörðurinn leit á klukkuna sem var 17:27 og tók á það ráð að svara á sniðugan hátt svo kreppti hann hægri höndina utan um lúftmíkrófóninn og undirbjó sig fyrir stuttan óð til brunavarðarins. Hann dró inn andan, snéri sér að henni og lét röddina víbra eins hallærislega og hann gat. Hann sá sjálfan sig sem Maryuh Carey, þessi dæmigerði bandaríski poppari með Kenny G í undirspili. Eins hallærislegur og hugsast gat og svo söng hann, ...Klukkan er sautján... brunavörðurinn horfði hissa og brosti til öryggisvarðarins en í þeim tónum gekk vel klæddur maður í svörtum fötum fram hjá þeim félögum. Þetta var forstjóri fyrirtækisins. Hann staldraði ekki við heldur gékk á sínum hraða en leit á öryggisvörðinn í gegnum gleraugun án þess að snúa höfðinu.
Öryggisvörðurinn gerði sitt besta til að láta sem ekkert væri athugavert við hegðan sína og kláraði laglínuna, ...tuttugu og sjö. Öryggisvörðurinn hélt enn á míkrófóninum og þagði.
Forstjórinn gekk í burtu, feginn að komast úr vinnunni. Brunavörðurinn og öryggisvörðurinn með míkrófóninn í hendinni horfðu á hvorn annan, svo færðust bros yfir andlit þeirra og þau hlógu en öryggivörðurinn roðnaði meira en hann hló.
Forstjórinn hugsaði með sér af hverju það þarf alltaf einhver starfsmaður að vera svona mikið fífl.